*باران بهاری*
مولف کتاب «مکیال المکارم» در صفحه 333 جلد اول آن نوشته است:
واجب است که محبت تو نسبت به امام زمانت که اصل و گیره ایمان و کوه ولایت و قله آن است، شدیدتر و قوی‌تر از محبت نسبت به تمام مومنین باشد. بلکه باید آن حضرت را از پدر و فرزند و بلکه از خودت هم بیشتر دوست بداری. چنانکه آیه شریفه: «و چنانچه پدران و فرزندان و برادران و همسران و خویشاوندان و اموالی که جمع کرده‌اید و تجارتی که از کسادی آن می‌ترسید و منزل‌هایی که خوشایند شماست را از خدا و رسول او و جهاد در راه او بیشتر دوست دارید، پس منتظر باشید تا خداوند امر حتمی و نافذش را جاری سازد (آیه 24 سوره مبارکه توبه)» بر آن دلالت دارد.
و نیز حدیثی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «هیچ بنده‌ای ایمان نمی‌آورد تا اینکه من نزد او از خودش محبوب‌تر باشم؛ و به عترت من از عترت و بستگان خودش بیشتر محبت داشته باشد؛ و خاندان مرا از خاندان خودش بیشتر دوست بدارد؛ و ذات من نزد او از ذات خودش محبوب‌تر باشد.»
پوشیده نیست که محبت امری است قلبی و کیفیتی است نفسانی، ولی آثار و نشانه‌های آشکاری دارد که بوسیله آن‌ها درجات و مراتب محبت تو نسبت به محبوب شناخته می‌شود. از جمله آن نشانه‌ها اینکه : اگر از نظر غایب شود در دعا کردن برای او اهتمام بورزی، و اگر مصیبتی برایش رخ دهد برای او غمگین شوی،
بنابراین ای کسی که مدعی محبت مولای خود هستی، آیا روزی بر شما می‌گذرد که او را فراموش نکنی؟ پس در غیبت او برایش دعا بسیار کنید و فرصت را غنیمت بشمارید.
پ.ن: مطلب را با کمی تلخیص نقل کردم.
- پست‌های مرتبط از همین کتاب: چرا برایش دعا کنم؟ / نعیم
"بخوان دعای فرج را به یاد خیمه سبز که آخرین گل سرخ از همه خبر دارد"
«اللّهم عجل لولیک الفرج»
äæÔÊå ÔÏå ÊæÓØ بهاری جمعه 93/3/16 | äÙÑÇÊ()
